Margot Homan maakt het in Tilburg

Beeldhouwer Margot Homan geeft vorm aan bijzondere beelden die reizen van Tokyo tot Londen. Ondanks haar wereldwijde succes, verkiest ze Tilburg nog steeds als haar thuisbasis. Deze stad, die niet echt te beschrijven valt als een klassieke schoonheid, is de bron van waaruit ze de wereld verrijkt met klassieke schoonheden. Al meer dan 30 jaar geeft ze hier vorm aan haar verhaal, en zag ze de stad vorm gegeven worden. Dit is het verhaal van Margot.
Fotografie: Nori Xhofleer.

In het voormalige St. Elisabethziekenhuis vind je een van de creatieve broeinesten van Tilburg. Carré is omgetoverd tot een toevluchtsoord voor creatievelingen en kunstenaars, waaronder beeldhouwer Margot Homan. We betreden een ruimte die aanvoelt als een museumgalerij. Tientallen klassieke schoonheden rusten hun blik op ons. Het zijn geen levende figuren, maar gevormde en gegoten creaties die je gerust kunt beschouwen als Margots huisgenoten.

In harmonie

Margot geeft vanuit Tilburg al meer dan 30 jaar vorm aan de wereld om haar heen, maar heeft in die jaren ook de stad gevormd zien worden. Van de sloopkogels in de jaren ‘80 tot de evenwichtige architectuur anno nu. “Tilburg hebben ze ooit proberen te vormen tot iets wat het niet is. Ze sloopten de halve stad en dachten dat vernieuwing ook vooruitgang betekent. Tilburg is een industriestad, dat zie je en dat mag gekoesterd worden. We moeten zoeken naar de harmonie tussen oud en nieuw, bebouwing en groen.” Een tijd lang was er geen sprake van harmonie, maar gelukkig ziet Margot het steeds meer terugkeren in de straten. “Nu is Tilburg meer terug naar haar kern en geven ze de stad vorm in harmonie met het verleden. We weten te houden van de stad, hoe die is. Inmiddels bruist het in Tilburg. Ook zijn er veel mogelijkheden, podia en mooie initiatieven. Ik heb er nooit over gedacht om weg te gaan uit Tilburg. Ik vind het fijn en voel me hier thuis.’’

Tegen de kunststroming in

Er is een parallel te ontdekken tussen Tilburg en Margot’s kunstenaarschap. Ook haar hebben ze ooit proberen te kneden tot iets wat ze niet was. “Ik ben heel vroeg in mijn leven verliefd geworden op figuratieve beeldhouwkunst. Ik wilde graag emoties vangen in gesculpteerde mensfiguren. Maar wat ik als kunstenaar deed was not done volgens de kunstacademie. Het was niet abstract en werd daardoor niet als kunst beschouwd.’’ Ze liet zich niet in een mal te duwen en ging tegen de kunststroming van dat moment in. “Na de kunstacademie kon ik eindelijk doen wat mijn hart me ingaf en mijn emoties omzetten naar de beelden die ik wilde maken. Maar ook in Tilburg werd ik niet als volwaardig kunstenaar gezien. Ik heb echt moeten vechten voor mijn positie.”

Aanwinst 

Inmiddels wordt Margot gezien voor wat ze is, een enorme aanwinst voor de beeldhouwwereld. Haar sculpturen zijn te zien in de V.S, Japan, Londen, Frankrijk, Italië én in Tilburg. Haar beelden pronken verspreid over de stad. “Het heeft even mogen duren, maar het is mooi om te zien dat Tilburg mijn werk nu ook omarmt. Het eerste beeld dat in Tilburg is geplaatst van mij, staat voor het Textielmuseum, dat was een enorme eer.” Daarna volgde ook het beeld voor Helga Deen, dat verworden is tot een lieveling van de stad. De sculptuur vertelt het verhaal van het Joodse meisje Helga Deen dat vermoord werd in Kamp Vught. “Zo’n krachtig verhaal en intense emoties vangen in een beeld was niet eenvoudig, maar het is mooi dat ik de kans heb gekregen. Ik hoop dat dit werk troost kan bieden voor mensen.”

Haar verhaal

De kracht van Margot’s werk, is dat ze het complexe menselijk drama weet te vangen in serene beelden. “Iedereen loopt in het leven prachtige en afschuwelijke momenten tegen het lijf. Ik wil die emoties in beelden vangen en in evenwicht brengen om zo te communiceren met de wereld en gevoelens op te roepen.’’ Bijzonder is dat Margot niet werkt met modellen, die kleuren haar werk te veel, liever vormt ze een beeld vanuit haar eigen gedachten, gedreven door ideeën met emotie. “Een individu heeft al een hele geschiedenis in zich. Ik ben niet geïnteresseerd om die persoonlijke geschiedenis in een vorm om te zetten. Ik werk vanuit emoties, die we allemaal delen met elkaar. Die emotie vangen is een hele zoektocht, een chaotisch en pijnlijk proces.” En een tijdrovend proces vol met doorgekraste schetsen, afgeschraapte beelden en verworpen probeersels, waarin ze de essentie probeert te vangen uit de douche van emoties die over haar heen komt.  “Het overkomt je en neemt je als een zee mee. Maar heel langzaam breng ik die gevoelens in de klei in evenwicht en vang ik ze in een houding of gezichtsuitdrukking in de hoop dat mensen voelen wat ik ermee bedoel.”

Ruimte

Tilburg verandert snel. Knipper met je ogen en de stad ziet er alweer totaal anders uit. “De Piushaven is voor mij een mooi voorbeeld,” vertelt Margot. “Vroeger was het geen fijne plek om te komen, maar nu is het leuk en bruisend. Niet chic, dat past sowieso niet bij Tilburg, maar wel gezellig. Je ziet dat de stad opengetrokken wordt, meer groen, meer bankjes en meer ruimte.” Margot hoop dat die ruimte er ook nog meer komt voor makers in de stad. “Ik zou het mooi vinden als er een platform komt waar kunstenaars hun werk kunnen exposeren. Een open platform of ruimte waarop mensen op een laagdrempelige manier kennis kunnen maken met alle makers die onze stad rijk is.”

Tijdloos

Margot Homan belichaamt een levenslange toewijding aan kunst. Haar hele leven vormt ze verhalen in brons en steen en daarbij staan haar hoofd en handen nooit stil. Haar verhaal is er een van constante evolutie, waarbij elke sculptuur een nieuw hoofdstuk vormt. Op de vraag hoeveel hoofdstukken er nog aan zitten te komen, antwoordt ze: “Ik zeg altijd: word nooit beeldhouwer. Maar ondertussen moet ik 120 jaar oud worden, wil ik nog enigszins in de buurt komen van wat ik allemaal wil maken.’’ Laten we hopen dat Margot die leeftijd haalt zodat Tilburg nog lang kan genieten van haar werk.

 

 

What's new?